't Wordt een meisje!

door TP

 
Enkele weken geleden togen mijn vrouw en ik met onze zwangere dochter, schoonzoon en zijn moeder naar de echopraktijk voor de 21 wekenscan. Men zou dan kunnen zien of het een jongen of een meisje zou worden. Probleem was, dat het ons niet verklapt zou mogen worden, want daarvoor hadden dochterlief en schoonzoon iets speciaals bedacht.
Nu ja, speciaal, in Amerika schijnt het heel gewoon te zijn, maar hier is dat nog niet zo bekend.

Onze dochter lag heerlijk relaxed op de speciale tafel met ontblote dikke buik. De dame die de echoscoop bediende  had zelf ook een toeter van heb ik jou daar en was een aantal weken verder dan mijn dochter. Wij keken naar een groot scherm en deden ons best toch stiekem te ontdekken van welk geslacht de ongeborene zou zijn.

We zagen duidelijk het hoofdje, armpjes en beentjes, heel duidelijk de ruggegraat en nog duidelijker de navelstreng. Maar baby was niet van plan er nu eens goed voor te gaan liggen.
Niettemin schijnt de echologe - ik denk, dat een scandame zo heet - iets gezien te hebben, wat wij niet zagen. Het is haar beroep, moet u maar denken. Nu ja, mijn vrouw was er van overtuigd wel iets gezien te hebben. Of juist niet, het is maar hoe men het bekijkt. Dat was, zo vertelde zij ons later, op het moment dat wij heel duidelijk die navelstreg in beeld kregen en daardoor werden afgeleid van het geslacht. Navelstreng staren, zeg maar.
Goed, zij zag dus evenmin iets, maar daarin schijnt nu juist het geheim te zitten.
Het belangrijkste nieuws was echter, dat alles er goed uitzag.

Wij verlieten het pand, en mijn dochter had een gesloten envelop gekregen met daarin de uitslag, die voor 99% zeker zou zijn. Honderd procent doen zij nooit, begreep ik.

De eerste die zou weten of het een jongen of een meisje werd, was de banketbakker. Dat klinkt mogelijk wat vreemd, maar ik zal het u uitleggen.
Met hem was een afspraak gemaakt een taart te bakken die van binnen rose, dan wel blauw zou zijn. Pas bij het aansnijden daarvan werd het geslacht ook bekend buiten het bakkersgilde om. Tevens konden dan zo links en rechts wat weddenschappen worden ingelost.
Bakkerij Jac. Herweijer in Vlaardingen vond het prachtig. Ik wil niet direct reclame maken, maar ook niet liegen, en zo heet hij toch echt. Hij bakt eveneens die overbekende heerlijke Vlaardingse ijzerkoekjes - bijna net zo lekker als die van mijn vrouw - maar bij hem zeg ik dat net andersom. Tenzij mijn vrouw naast mij staat. Dan zeg ik gewoon niets.
Een dergelijke opdracht had die bakker nog nooit gehad en hij mocht zijn fantasie erop uitleven. Op die taart dan. Ik zit mezelf weer af te leiden. Trouwens, ijzerkoekjes zijn altijd bruin van binnen.
Mocht het idee u aanstaan tot navolging, neem dan geen bakker in de hand, die alleen rose taarten kan bakken. Want stel nu eens, dat het een jongetje wordt. Kan die banketboer wel zeggen de taart pas over zes weken aan te snijden, maar dan is de lol eraf.
En de smaak.

Gisteren was het zover. Wij waren met hetzelfde gezelschap, plus mijn oudste zoon, op de koffie bij dochterlief en schoonzoon.
De taart werd plechtig aangesneden.
De inhoud bleek...rose.

De taart smaakte overigens heerlijk.
Hij schijnt nog niet helemaal verorberd te zijn.
Desnoods rijd ik nog eens naar Vlaardingen, want hij moet wel op voor hij blauw gaat uitslaan.

Schaamlapjes en attracties

door TP 

Afgelopen week vielen mij twee berichten op: 'Moslima's met hoofddoek in attractie' en 'Hoofddoek raakt vast in kart: moslima sterft'.

In het eerste geval weigerden moslima's hun hoofddoekjes af te doen in het Rye Playland-park in New York, terwijl de attractie, die zij wilden betreden het dragen ervan voor de eigen veiligheid verbood.
Nu begrijpt zelfs tante Slobbedot nog wel, die ook altijd een hoofddoekje draagt als er wat te protesteren valt en als zij het plafond wit, dat zo'n ding gevaarlijk kan zijn onder bepaalde omstandigheden. Dat zij ondanks dat niet begrijpt, dat haar hoofddoekje totaal iets anders is dan het schaamlapje van moslima's, zal niet bij haar opkomen, maar Slobbedot ontdoet zich vrijwillig van dat kreng als zij de achtbaan ingaat. Als zij dat lapje al bij zich heeft. Een ongeluk zit in een klein doekje.
Hoe anders is dat, als je hoofddoek eigenlijk een schaamlap is. Die doe je nog niet af als je de dertienbaan wilt gaan beleven. Men zou je schaamhaar eens kunnen zien.
De toezichthouders echter doen het werk waarvoor zij zijn aangesteld in plaats van de andere kant uit te kijken. En aangezien van de zesduizend aanwezige bezoekers de helft moslim was, staat je dan een nekhernia te wachten vanwege het wegkijken. Zij hebben niet, zoals linkse burgemeesters hier, een uitgekiende opleiding daartoe genoten.
Het gevolg is altijd voorspelbaar. De moslima valt chronisch in de slachtofferrol. Nadenken is eruit gehersenspoeld en zij mogen dus niet in die gierende attractie, omdat zij moslima's zijn. Begrijpu? Iedereen krijgt de schuld, behalve zijzelf.
Bij Slobbedot, die toevallig ook het suikerfeest daar vierde, is de lol er nu eveneens af. Zij tovert een sjaaltje te voorschijn en knoopt dat ding uit protest onder haar kin vast en lijkt een gezicht te trekken alsof haar velletje in de knoop is blijven steken. Hetgeen niet zo is, want zij kijkt altijd zo. Tevens steekt er heel ondeugend een plukje schaamhaar onder het doekje vandaan. Allah trapt daar niet in.
"Een andere keer dan maar," denkt zij waarschijnlijk.
De poorten sluiten. De 'gematigde' islam heeft weer van zich doen spreken.

In het tweede bericht werd de schaamlap dodelijk. Tijdens het karten raakte die verstrengeld rond de wielas van de gocart, waarin de moslima, zeer waarschijnlijk buiten allah's goeddunken, rondsjeesde op het circuit van Port Stephen ergens in Australië. De jonge dame overleed uiteindelijk aan een hartaanval.
Mij persoonlijk lijkt een helm daar aangeraden. Een schaamlap beschermt wel tegen verkrachting, zo leerde ik van Fawaz Jneid, maar niet tegen blootliggende wielassen van gocarts.
Er stond wel een bord met kledingvoorschriften, maar verboden werd de schaamlap niet. Trouwens, zo lijkt mij, indien wel, dan treedt onmiddellijk bericht 1 in werking.

Indien het dragen van een hoofddoek werkelijk vrijwillig was, zou je niet altijd dezelfde moslima's tegenkomen met altijd weer dat ding over hun schaamhaar. Je zou ze dus ook wel eens zonder moeten zien.
Maar dat die verplichting wel heel duidelijk naar voren komt, tonen beide berichten.


Zie ook AmsterdamPost