Het is telkens weer triest te moeten vaststellen hoe bar slecht het in het algemeen gesteld is met de geschiedkundige kennis aangaande het ontstaan van Israël. Men blijft onveranderd van de Joodse bezetting spreken, terwijl daar geen enkele sprake van is.
Voor 1923 werd het gehele gebied, 'Israël' en 'Jordanië' tezamen 'Palestina' genoemd en stond onder Brits mandaat. Ik gebruik de aanhaligstekens opzettelijk. Mogelijk begint menigeen zich dan eens af te vragen, waarom de Arabieren het gebied oostelijk van de Jordaan geen 'Palestina' noemen, maar natuurlijk ook, omdat Israël als zodanig niet bestond en Palestina nog altijd niet. Alleen dat al rechtvaardigt het woord bezetting niet.
Het Ottomaanse Rijk, de Turken dus, gebroederlijk aan de zijde van de Duitsers in WOI, verloor o.a. 'Palestina'.
Welnu, in dat gebied had geen hond sinds tweeduizend jaar interesse. Pas nadat de Joden door de diaspora - bijna de hele wereld is hier schuldig aan - in 1880 massaal naar dit gebied trokken voor de wedergeboorte van de staat Israël - potdomme, mochten ze ook een plekje hebben? - en het land weer vruchtbaar maakten, terwijl daartoe door de Arabische stammen nooit enige actie ondernomen was, kwam er een grote immigratie van Arabieren uit omliggende streken op gang. Nu was het weer goed toeven in het gebied, waar de Joden ook de Malaria hadden aangepakt en de levensomstandigheden drastisch verbeterd waren.
De Joden kochten ook vaak land van Arabische grondbezitters. Zo zijn bijvoorbeeld de kibboetsen ontstaan, autarkische (zelfvoorzienende) leefgemeenschappen.
Er zijn vele sites waar deze geschiedenis is na te slaan. Ik noem slechts even deze met een klein stukje ervan, juist omdat het zo aardig is, dat Karl Marx hier zelf een rol in speelt:
Laat ik het maar meteen duidelijk zeggen: De joden hebben niemands land geroofd.
Toen Mark Twain in de 19e eeuw het heilige land bezocht was hij teleurgesteld. Hij had geen mensen gezien. Hij noemde het een groot verwaarloosd land. Het land dat we nu Israel noemen was practisch verlaten. De verandering begon aan het eind van de 20e eeuw, toen Joden van de rest van de wereld begonnen terug te keren naar hun voorouderlijk huisland - het beloofde land dat Mozes en Joshua duizenden jaren eerder hadden veroverd, naar joods en christelijk geloof, op het bevel van God.
Dat betekent niet dat er niet altijd een sterke Joodse aanwezigheid was in het land, in het bijzonder in en rond Jeruzalem. In 1854 bestond, volgens een rapport in de New York Tribune, tweederde van de bevolking van Jeruzalem uit joden. U wilt hiervan de bron weten? Dat was een journalist van de Tribune, dat jaar op rondreis in het Midden-Oosten. Zijn naam was Karl Marx, ja, dìe Karl Marx. En een gids voor Palestina en Syrië, uitgegeven in 1906 door Karl Baedeker, geeft aan dat, zelfs toen het Islamitische Ottomaanse Keizerrijk het gebied nog regeerde, de Moslembevolking nog minimaal was. Het boek meldt dat de totale bevolking van de stad circa 60.000 was, waarvan 13.000 Christenen, 7000 Moslems en 40.000 Joden. "Het aantal Joden is de laatste decennia sterk gestegen, ondanks het feit dat zij niet mogen immigreren of land mogen bezitten" staat in dat boek. Hoewel de Joden werden vervolgd, kwamen zij toch naar Jeruzalem en bereikten reeds in 1906 een overweldigende meerderheid. En hoewel Moslems nu Jeruzalem claimen als hun derde heiligste stad, hadden zij er weinig belangstelling voor toen de stad nog onder Islamitische controle was.
Toen de Joden kwamen, de moerassen drooglegden en de woestijn begonnen te ontwikkelen, gebeurde iets opmerkelijks. De Arabieren kwamen, en ik kan ze begrijpen. Zij hadden een goede reden om te komen. Zij kwamen voor werk. Zij kwamen voor welvaart. Zij kwamen voor vrijheid. En ze kwamen in groten getale.
We gaan even door naar 1923, toen de Britten, wat ik hierboven 'Palestina' noemde, met geheel andere 'grenzen' dan nu, gingen verdelen. En wel in twee delen:
De Joden mochten alleen westelijk van de rivier de Jordaan verblijven. Dat was 25% van het toenmalige 'Palestina' en dat zou hun thuisland worden.
De Arabieren kregen dus de 75% oostelijk van de Jordaan, Trans-Jordanië. Zie de kaart hierboven.
Niks geen Gazastrook!
Maar waren die Arabieren tevreden? Neen!. Dat zijn zij nooit. Zij gingen, gaan nog steeds en zullen altijd blijven gaan voor ALLES. Hamas gaat voor ALLES. Delen met Joden komt niet in hun vocabulaire voor, evenmin als het woord Israël.
En zoals tot op de dag van vandaag Hamas Israël beschiet met raketten om ze weg te jagen, zo begonnen ook toen, opgestookt vanzelfsprekend door de Ahmadinejads van die tijd, de niet aflatende moordpartijen op de Joden in dat smalle stukje 'Israël'. Ik mag toch hopen, dat tenminste het Bloedbad van Hebron bekend is?
Tja, dan komt er natuurlijk verder gelazer. De Joden vonden het kennelijk tijd worden na duizenden jaren van achtervolging en vertrapping van zich af te slaan. Ik kan ze dat nou niet bepaald echt kwalijk nemen. Goedschiks lukt het nu eenmaal niet bij dat barbaarse tuig, dat nog geen spat veranderd is.
Afijn, dan nadert het einde van WOII - een nieuw hoogtepunt van de islamitische en Hitleriaanse wereld met betrekking op de Joden, want het kan maar niet op - met uiteindelijk de veel besproken VN-resolutie nummertje 181. Hierin werd die 25% voor het Joodse thuisland nog eens 'eerlijk' door tweeën gedeeld, in een Joodse Palestijnse Staat en Arabisch Palestijnse Staat numero 2. Dus de helft van het blauwe gedeelte van de kaart. En zie op welke wijze de VN dit deed:
De Joden accepteerden het, zij het met tegenzin, maar zie dan die idiote lappendeken.
Had ik al gezegd, dat delen niet in het islamitische woordenboek staat? Het waren weer de Arabieren die dit niet accepteerden.
De VN ging naar nog gunstigere voorwaarden voor de Arabieren. De Engelsen zouden het Mandaat spoedig verlaten, en ja, dan kan gedonder niet uitblijven.
Op 14 mei 1948 stichtten de Joden onder leiding van Ben Goerion toen maar zelf hun Israëlische staat.
Reeds de volgende dag kreeg Israël de volle laag aan oorlogsgeweld van de Arabische buurlanden te verduren.
Als je voortdurend blijft spreken van Joodse bezetters, doe je de geschiedenis geweld aan. Nochtans mochten de Arabieren die binnen de Israëlische grenzen woonden, daar gewoon blijven. Dat is net even anders dan wat Hamas beweert, hoewel ik niet wil zeggen, dat alles altijd koek en ei was. Maar wat wil je na dit alles?
Maar wat deden nu de meeste Arabieren die leefden binnen de nieuw uitgeroepen Israëlische staat? Wel, die verlieten het land op aanraden van de invasielegers, zodat de Joden gemakkelijker afgeslacht konden worden. De 'vluchtelingen' werd dan na de overwinning het Joodse land beloofd. Dus dat zat wel snor.
Het liep echter een beetje anders, zoals bekend. Maar de niet 'gevluchte' Arabieren wonen daar nog altijd en die anderen vertelden graag het vluchtelingensprookje door aan hun nazaten voor het naar bed gaan, bij het opstaan, op school, en overal op straat, op het internet, waar ieder het maar horen wil. Tot Dolle Dries, Dirty Harry en Grrrettttaaa aan toe.
En zij leefden nog lang en ongelukkig.
Oh ja, voor ik het vergeet: Mocht je concluderen, dat Israël ietsjes kleiner is dan op het plaatje, bedenk dan, dat het gaat om delen die zij teruggaven - alsof het ooit van de Arabieren geweest was, terwijl zij er toch opzettelijk niet voor tekenden - om de goede vrede. Helaas staat ook dat niet in het woordenboek van HamaSS.
Vergeet even de onzin die telkens beweerd wordt door de linksche antisemieten, die het zelf gehoord hebben van de ozo betrouwbare 'Palestijnen', dat Israël zich niet aan resoluties zou houden.
Het betreft dan in feite resolutie 242. De directe aanleiding daartoe was de door Israël gewonnen Zesdaagse Oorlog in 1967. Gemakshalve wordt aangenomen, dat die resolutie alleen de terugtrekking inhoudt van Israël uit de bezette gebieden. De nederzettingen waar zij nu nog zitten, zijn niet werkelijk bezette gebieden, maar niet alleen dat, er werd ook geëist, te stoppen met oorlogvoering. Dat hoor je de antisemieten nooit zeggen. Als er duizenden raketten op onschuldige Joden worden afgevuurd door Hamas, geldt dat kennelijk niet als oorlogvoering. Evenmin als de zelfmoordakties, waartegen Israël dan maar uit zelfverdediging en met succes een muur besloot op te bouwen.
Een andere eis was alle soevereine staten in de regio te erkennen en te respecteren. Op dat respect kom ik nog terug.
Hoe moet je toewerken naar een tweestaten oplossing als de 'Palestijnen' nooit of te nimmer van plan zijn Israël te erkennen en niet eerder tevreden zijn dan dat de Joden de zee zijn ingedreven?
En dan moet Israël zich aan resoluties houden? Resoluties die door de 'Palestijnen' zelf met de nek worden aangekeken, maar ozo gemakkelijk misbruikt worden om de Joden te beschuldigen van overtreding daarvan? Je moet toch wel uiterst naïef zijn je voor dat karretje te willen laten spannen.
Of gewoon Jodenhater...
Het respect voor Jom Kipoer
Respect is voor Mohammedanen een eigenzinnig begrip. Waar het bij de Westerling in principe altijd aanwezig is en het slechts verloren kan worden, eist de moslim respect voor hem. Dat werkt slechts naar één kant.
Jom Kipoer is voor de Joden de Grote Verzoendag, de dag der vergevingen.
De militaire nederlaag van de Zesdaagse Oorlog zat de Arabische wereld niet lekker en men besloot de strijd tegen Israël voort te zetten. Dat gebeurde precies op die meest heilige dag voor Joden op 6 oktober 1973.
De drie bekende nee's van de bijeenkomst in Khartoem door een aantal Arabische landen, voorafgaande aan de Jom Kipoeroorlog luidden geen verrassingen in voor wie de onrust in het Midden-Oosten volgt:
- geen onderhandelingen met Israël
- geen vrede met Israël
- geen erkenning van de staat Israël.
Ho even, aan welke resoluties houdt Israël zich niet?
Of werkt niet alleen respect bij de Arabieren eenzijdig?
Ik moet altijd weer een beetje zuur lachen als opportunistische antisemieten weer eens even met de eenvoudige oplossing van het probleem menen te moeten komen.
Een oplossing bereik je zeker niet, als je al begint met de Joden overal van te beschuldigen en ze eigenlijk liever naar de Zuidpool zou willen verbannen.
Ondertussen is er geen islamitisch land, dat de 'Palestijnen' graag op zou willen nemen. Zo geliefd zijn ze ook daar niet, maar het zijn nuttige idioten die het islamitische vuurtje warm houden. In de moslimlanden rondom Israël zitten ze allemaal in vluchtelingenkampen. In Israël zelf zijn ze beter af.
In feite was hen Trans-Jordanië toegewezen, maar denk maar niet, dat Jordanië dat stuk land nu nog afstaat.
TP
