Enkele weken geleden togen mijn vrouw en ik met onze zwangere dochter, schoonzoon en zijn moeder naar de echopraktijk voor de 21 wekenscan. Men zou dan kunnen zien of het een jongen of een meisje zou worden. Probleem was, dat het ons niet verklapt zou mogen worden, want daarvoor hadden dochterlief en schoonzoon iets speciaals bedacht.
Nu ja, speciaal, in Amerika schijnt het heel gewoon te zijn, maar hier is dat nog niet zo bekend.
Onze dochter lag heerlijk relaxed op de speciale tafel met ontblote dikke buik. De dame die de echoscoop bediende had zelf ook een toeter van heb ik jou daar en was een aantal weken verder dan mijn dochter. Wij keken naar een groot scherm en deden ons best toch stiekem te ontdekken van welk geslacht de ongeborene zou zijn.
We zagen duidelijk het hoofdje, armpjes en beentjes, heel duidelijk de ruggegraat en nog duidelijker de navelstreng. Maar baby was niet van plan er nu eens goed voor te gaan liggen.
Niettemin schijnt de echologe - ik denk, dat een scandame zo heet - iets gezien te hebben, wat wij niet zagen. Het is haar beroep, moet u maar denken. Nu ja, mijn vrouw was er van overtuigd wel iets gezien te hebben. Of juist niet, het is maar hoe men het bekijkt. Dat was, zo vertelde zij ons later, op het moment dat wij heel duidelijk die navelstreg in beeld kregen en daardoor werden afgeleid van het geslacht. Navelstreng staren, zeg maar.
Goed, zij zag dus evenmin iets, maar daarin schijnt nu juist het geheim te zitten.
Het belangrijkste nieuws was echter, dat alles er goed uitzag.
Wij verlieten het pand, en mijn dochter had een gesloten envelop gekregen met daarin de uitslag, die voor 99% zeker zou zijn. Honderd procent doen zij nooit, begreep ik.
De eerste die zou weten of het een jongen of een meisje werd, was de banketbakker. Dat klinkt mogelijk wat vreemd, maar ik zal het u uitleggen.
Met hem was een afspraak gemaakt een taart te bakken die van binnen rose, dan wel blauw zou zijn. Pas bij het aansnijden daarvan werd het geslacht ook bekend buiten het bakkersgilde om. Tevens konden dan zo links en rechts wat weddenschappen worden ingelost.
Bakkerij Jac. Herweijer in Vlaardingen vond het prachtig. Ik wil niet direct reclame maken, maar ook niet liegen, en zo heet hij toch echt. Hij bakt eveneens die overbekende heerlijke Vlaardingse ijzerkoekjes - bijna net zo lekker als die van mijn vrouw - maar bij hem zeg ik dat net andersom. Tenzij mijn vrouw naast mij staat. Dan zeg ik gewoon niets.
Een dergelijke opdracht had die bakker nog nooit gehad en hij mocht zijn fantasie erop uitleven. Op die taart dan. Ik zit mezelf weer af te leiden. Trouwens, ijzerkoekjes zijn altijd bruin van binnen.
Mocht het idee u aanstaan tot navolging, neem dan geen bakker in de hand, die alleen rose taarten kan bakken. Want stel nu eens, dat het een jongetje wordt. Kan die banketboer wel zeggen de taart pas over zes weken aan te snijden, maar dan is de lol eraf.
En de smaak.
Gisteren was het zover. Wij waren met hetzelfde gezelschap, plus mijn oudste zoon, op de koffie bij dochterlief en schoonzoon.
De taart werd plechtig aangesneden.
De inhoud bleek...rose.
De taart smaakte overigens heerlijk.
Hij schijnt nog niet helemaal verorberd te zijn.
Desnoods rijd ik nog eens naar Vlaardingen, want hij moet wel op voor hij blauw gaat uitslaan.
